Oog in oog in Zimbabwe

reisverslag

geplaatst op 30 augustus, 2024

Ik was naar Chitubu afgezakt om te wandelen. Geen ‘nature walk’ die gericht is op het herkennen van pootafdrukken, planten en uitwerpselen, maar een ‘approach’. Het zoeken naar en benaderen van groot en gevaarlijk wild.

Men zou kunnen denken dat enkel zotten en mensen met een origineel zelfmoordidee een dergelijke onderneming aanvatten. Doch niets is minder waar. Ik heb een vrouw en twee afwisselend schattige dan weer puberende dochters thuis en ben in geen geval van plan onverantwoorde risico’s te nemen, laat staan het loodje te leggen. En dus komt het erop aan je lot in handen te geven van de crème de la crème der Zimbabwaanse trackers en wandelgidsen en erop te vertrouwen dat ze zo goed zijn als beweerd wordt. Het helpt dan te weten dat ze stuk voor stuk de zwaarste gidsenopleiding van Afrika hebben gevolgd en dit gedurende zes lange jaren, waarvan minstens vier in de ‘bush’. Crocodile Dundee komt nog niet tot aan hun enkels…

Mijn privé-onderonsje met Julian startte om 6.00 uur ’s ochtends aan het vuur met een kopje koffie. Zijn plan: geen plan. Mijn plan: doen wat Julian me zegt te doen. En zo trokken we er met de Landcruiser op uit, zoekend naar een vers spoor dat ons op weg kon zetten. Een verzameling aandachtige gieren en maraboes met een lege krop leek erop te wijzen dat er daar ergens beneden roofdieren aan hun ontbijt bezig waren. Dus laadde Julian zijn geweer met een .458 kaliber – zwaar geschut, men kan zich maar beter op het ergste voorbereiden – en gingen we te voet op pad. Loos alarm, zo bleek een half uur later, maar we hadden alvast de benen gestrekt. Na nog een half uurtje zoeken besliste Julian dan maar om zijn favoriete wandelgebied te gaan verkennen: een uitgestrekt gebied met granieten rotspartijen en een droge rivierbedding dat populair was bij olifanten, luipaarden en leeuwen. Niet zolang geleden had hij er bovendien ook nog het ernstig bedreigde schubdier gezien, de Heilige Graal der safarigangers. In 25 jaar Afrika heb ik er nog nooit een in levenden lijve gezien.

Jakhals- hyena- en oude leeuwensporen leidden ons naar de eerste rotspartijen en verder naar een recent olifantenkarkas. Niet zo heel veel verder ontdekten we de eerste verse leeuwensporen. Nog scherp afgelijnd en zonder zandkorrels in het spoor. Ze waren van een leeuwin– zo konden we aan de grootte van het spoor afleiden – die vanochtend van de waterpoel weer was teruggekeerd naar waar ze zich nu ook mocht bevinden. Vanop de dichtstbijzijnde rotspartij zouden we mogelijk een beter zicht krijgen op het gebied waarin we ons zo dadelijk zouden begeven.

En dus klauterden we naar boven. Terwijl Julian met zijn verrekijker in de verte speurde, nam ik de onmiddellijke omgeving in me op die bestond uit rotsblokken, gaten en rotsspleten. De ideale locatie voor luipaarden en leeuwinnen om hun pasgeborenen te laten aansterken, dacht ik even. Julian vond niets interessants en dus wandelden we naar de andere kant van de rotspartij waar we vanop een mooie platte rots een uitstekend zicht hadden op het gebied ten westen van ons. En alsof het wat tijd nodig had gehad om door te sijpelen, vielen op dat moment in mijn hoofd enkele puzzelstukjes op hun plaats.

De leeuwentroep die over dit gebied regeerde, was enkele maanden eerder overgenomen door twee nieuwe mannetjes; het spoor dat we hadden gevonden was van een enkele leeuwin; leeuwinnen verbergen na de geboorte hun welpen bij voorkeur in holen in de rotsen; we stonden bovenop een rotspartij die aan alle criteria voldeed… “Julian, zou het niet kunnen dat het leeuwenspoor toebehoorde aan een leeuwin die haar welpen hier verbergt?”. “Dat zou zeker kunnen”, zei hij, waarop hij begon te vertellen hoe hij slechts een keer eerder in 20 jaar tijd op een leeuwin met welpen was gebotst. “Ze kwam op 10 meter van me uit het struikgewas en brulde luid’. Waarop hij het gebrul nadeed. De rest van het verhaal zou ik niet meer te horen krijgen. Want net nadat Julian brulde, kwam welgeteld een meter onder onze voeten de kop van een leeuwin tevoorschijn. En ze was niet happy. Met een veel luider gebrul dan dat van Julian koos ze ervoor om van de ruimte die achter haar lag, gebruik te maken om te vluchten terwijl wij aan de grond genageld achterbleven. Ze was zo dicht en het gebeurde zo snel dat Julian zelfs niet de tijd had gehad om zijn geweer te richten. Gelukkig maar…

We maakten ons beheerst doch kordaat achterwaarts wandelend uit de voeten, want we wilden haar niet de tijd geven om van strategie te veranderen en op haar stappen terug te keren. Met haar jonge welpen onder onze voeten zou dat immers 100% zeker noodlottig aflopen voor een van beide partijen. Bekomen van de verrassing en met de adrenaline nog door onze lijven gierend, analyseerden we wat er zonet gebeurd was.

We hadden het geluk gehad de leeuwin verrast te hebben. Ze moet vast geslapen hebben, want we stonden al minstens vijf minuten op de rots te praten. Het gebrul van Julian heeft haar gewekt. Die verrassing zorgde ervoor dat ze geen plan had en instinctief op de vlucht sloeg. Was ze vroeger wakker geworden had ze ons ofwel brullend gewaarschuwd ofwel opgewacht met een iets offensiever plan dat minder goed zou aflopen.

Julian bleek niet uit het lood geslagen. “We lopen in een wijde boog rond de rotspartij en dan kunnen we misschien de welpen zien met de verrekijker”. De wijde boog bleek minder wijd te zijn dan ik in gedachten had en nog geen twee minuten later weerklonk opnieuw gebrul. De leeuwin had inmiddels wel een plan en keek ons van op zo’n 50 meter afstand recht in de ogen. Het slechtst mogelijke scenario deze keer: we hoorden haar voor we ze zagen en ze leek nog minder happy te zijn dan even daarvoor. “Stay, don’t move!”, zei Julian tussen zijn tanden. Ik kende de theorie (“whatever you do, don’t run!”), maar in de praktijk bleek de verleiding groot. Maar ik bleef staan. “Take your camera and shoot, she’s gonna come, don’t move”. Met een luid gebrul zette de leeuwin de aanval in en kwam recht op ons af. Om op 40 meter van ons de nagels in de grond te planten en heel wat stof te doen opwaaien. “Ze bluft, blijf waar je bent, ze komt nog eens!”. En dat deed ze. Nog 30 meter respijt. “We blijven staan, we moeten tonen dat wij de regels bepalen. We gaan weg wanneer wij dat beslissen, want als we nu gaan, gaat ze ervoor. Nog een keer”. En opnieuw nam ze met luid gebrul 10 meter. En ik bleef waar ik was en nam mijn foto. Op 20 meter van ons kalmeerde ze plots, het grollen werd minder, haar staart bewoog langzamer en ze keek afwisselend naar ons en naar de rots waar haar welpen lagen. “Ze hoort ze, ze wordt rustiger nu, we gaan rustig weg”. En dat deden we. Eerst langzaam achteruit stappend en vervolgens de leeuwin de rug toekerend. “Ze zal ons niet volgen, haar welpen liggen daarboven, ze zal ze niet alleen laten”. Het zou nog vijf lange minuten duren vooraleer de adrenaline weer uit mijn lijf was…

“Ik heb in vijf minuten meer ‘bush experience’ opgedaan dan in de voorbije 25 jaar”
Steven Andries

“Are you still happy to continue?”, vroeg Julian me nadien. En of, dit was mijn spectaculairste ‘close encounter’ ooit, onder begeleiding van een absolute professional. Ik heb in vijf minuten meer ‘bush experience’ opgedaan dan in de voorbije 25 jaar. Afwinds ‘benaderden’ we vervolgens nog een schitterende olifantenstier met prachtige slagtanden tot op 7 meter. Toen hij ons uiteindelijk rook, keek hij ons in de ogen en schudde met zijn massieve kop en oren alvorens ons de rug toe te keren en weg te wandelen. “Gezien!”, leek hij te zeggen.

We sloten de ‘wandeling’ af met een prachtige vechtarend en gingen vervolgens thee drinken aan de rangerpost. Het was een wandeling in Hwange National Park, maar zeker geen ‘walk in the park’. De spannendste vijf minuten uit mijn leven, na de geboorte van mijn oudste dochter. En ik zou het morgen onmiddellijk opnieuw doen!

Dit avontuur zelf beleven?

Tijdens de rondreis “Wild van Zimbabwe” kom jij zelf oog in oog te staan met de koning van de jungle. Onder begeleiding van de beste Zimbabwaanse gidsen, beleef je de pure wilde natuur van Hwange National Park zoals nooit tevoren. Voel de spanning en adrenaline terwijl je unieke momenten beleeft die je nooit meer zult vergeten. Ontdek alles over de reismogelijkheden hier!