geplaatst op 8 april, 2025
Van Lake Naivasha naar het walhalla voor lopers
Van Lake Naivasha ging het die dag naar Iten – Home of Champions. Het dorp ligt op 2400 meter hoogte en is bekend als het walhalla voor lopers, de kweekvijver van Keniaans looptalent. Met enige positieve spanning in de kleren reden we noordwaarts.
Voorbij Nakuru werd de baan rustiger, het landschap groener, de aarde roder. We verlieten de Riftvallei en doken de bergen in. Een fenomenaal uitzicht hield onze blik gekluisterd op de omgeving.
Iten – waar hardlopen heerst
Hier in Iten, op de rand van de Riftvallei, hangt snelheid in de lucht. Voor de locals is dit geen plek voor zondagochtendlopers. Hardlopen is hier geen hobby, maar een manier om het te maken. Wie wél loopt, doet dat met een toewijding die bijna religieus aanvoelt. ’s Ochtends vroeg vullen de wegen, paadjes en tracks zich met lopers die hun kilometers malen, op zoek naar perfectie.
Voor wie denkt: “Is dat wel iets voor mij?”
Je hoeft geen fanatieke loper te zijn. Als je graag beweegt, nieuwsgierig bent, of gewoon met een open geest wil komen meedoen, dan is dat meer dan genoeg. Alles kan, niets moet. Iedereen loopt op z’n eigen tempo, en het mooie is: daar is alle respect voor. Niemand kijkt op wie wat trager is, of minder ervaring heeft. Gewoon dat je er bent – dat je probeert, beweegt, aanwezig bent – wordt oprecht gewaardeerd. En dat maakt het zo’n fijne, uitnodigende plek. Voor iedereen!
Je hoeft geen fanatieke loper te zijn. Een open geest en goesting brengen je al ver. – Stefanie D.
Eerste meters
Onze eerste loop? Vijf kilometer. Het resultaat? Loodzware benen en een ademhaling die alle kanten op ging. Ik wist dat hoogte invloed had, maar dit voelde alsof mijn longcapaciteit gehalveerd was.
Maar het kwam goed. We lieten ons niet opjagen en vonden de balans tussen inspanning en herstel. Klaas, die al maanden sukkelde met fasciitis plantaris, hield vast aan zijn stretching- en herstelroutines. En het werkte. Zijn blessure bleef op de achtergrond, en we genoten van elke kilometer.
Eenvoud als basis
We verbleven in het High Altitude Training Centre (HATC), een plek met een straf verhaal. Het werd opgericht door Lornah Kiplagat, viervoudig wereldkampioene, die haar prijzengeld volledig investeerde in deze trainingscomplex. Wat begon als een sociale droom – een plek waar jonge Kenianen zich als atleet konden ontwikkelen – is uitgegroeid tot een centrum waar elitelopers en liefhebbers zij aan zij trainen.
We werkten, trainden, herstelden en leefden er in hetzelfde ritme. Elke ochtend begonnen we met een loopje, daarna ontbijt, wat oefeningen of een kinesiessie, en dan aan het werk. Simpel en goed.
Het centrum heeft intussen ook een paar deftige fietsen in de gym, en wie wil, kan het zwembad in. Het mooie is dat ook locals die er niet verblijven van de faciliteiten gebruik mogen maken. Alles draait hier rond samen sterker worden – zonder franjes, maar met veel goesting.
En dan zijn er die typische verhalen. Zoals het legendarische dieet van ugali, een dikke maïspap die wonderen zou verrichten. “Eet ugali, loop veel, word kampioen” – zo simpel is het hier zogezegd. Of de anekdote over de tijd dat de eerste Mzungus (westerlingen) hier arriveerden voor hoogtestage, dat het voor de Kenianen not done was zich door die Europeanen te laten voorbijsteken. “Mijn hamstring! Toilet!” – het excuus was snel gevonden als je voorbijgestoken werd. Vandaag wordt er volgens gestructureerde schema’s getraind, met aandacht voor rust en afwisseling. Maar de gedrevenheid en die rauwe drang om beter te worden: die zit hier nog altijd in.
En dat voel je, ook als bezoeker. Of je nu met een PR (personal record) of met een paar blauwe plekken naar huis gaat – HATC blijft plakken.
Trainingen
We leerden Zwitsers, Fransen, Britten, Polen en Duitsers kennen, en bovenal onze drie Hollandse vrienden, begeesterd door de loopmicrobe, met wie het klikte vanaf dag één. Op een ochtend gingen we met hen mee naar een training onder leiding van een Keniaanse coach, een ex-pacer van Lornah Kiplagat.
Alles startte met een kring, een moment van stilte, en de vraag: “Heb je goed geslapen?” Iedereen werd daarbij gehoord. Ieder individu werd gezien. Lopen is vaak iets individueels, maar hier stonden we als groep. Daarna volgde de uitleg. De Kenianen liepen progressief, startend aan 4:30 per kilometer. Wij kregen een haalbaardere pace van 5:00, maar in Iten is niets vlak. Wat je daalt, moet je later weer omhoog. En dat voel je.
Met Klaas en de Hollanders bleven we ons tempo vasthouden. De Kenianen waren allang uit het zicht verdwenen, maar dat maakte niet uit – het was een fijne gedeelde ervaring.
PR op de 5 km
Ik voelde me sterk en waagde een poging voor een PR op 5 km. Samen met Klaas en een Keniaanse coach gingen we naar de Lornah Kiplagat Track.
De eerste twee kilometers gingen snel. Het tempo zat goed, mijn benen voelden krachtig. En toen… protesteerden mijn darmen. Geen “even doorbijten”-situatie. Dit was NU naar het toilet of het werd gênant. Gelukkig had de piste een toilet (luxe), dus na een korte noodstop konden we verder. Geen PR, maar wel een knallende training achter de rug.
Kinesessies: pijnlijk en doeltreffend
Fysiotherapie bij Constantine: een aangename kennismaking. Ze leek tenger, maar had handen en ellebogen met ferme kracht. Dry needling wordt op deze hoogte niet toegepast, dus werd alles manueel losgemaakt. Elk knobbeltje in m’n spieren, de spanning in m’n nek en schouders. Very tight! En dat voelde ik.
Mijn kuiten? Pijnlijk, maar oké.
Mijn bovenbenen? Euh, autch.
Mijn adductoren? Blauwe plekken als souvenir.
Maar het hielp. De dagen erna voelden mijn spieren soepeler en werkten mijn benen beter mee. Pittig en straf – Sifan Hassan – in 2024 nog drievoudig Olympisch kampioene, laat zich ook door haar behandelen, dus ik mag niet klagen. Al hoop ik dat zij zonder blauwe plekken vertrekt.
De lange duurloop
Onze laatste ochtend. Samen met Benjamin en een Keniaanse coach gingen we op pad voor een lange duurloop van 20 km, door het rollende landschap, de ochtendzon tegemoet.
De eerste kilometers gingen voorbij. De benen voelden moe, maar goed, en het ritme zat er wel in. We herkenden de weg, wisten wat er kwam. Er werd gezwegen, gelachen, gezweet. Het tempo bleef steady.
En toen, eindelijk: de iconische boog van Iten. Nog een laatste inspanning. Klaas en ik liepen er samen naartoe, sterk, voldaan, compleet op in het moment. De finish voelde niet alleen als het einde van een training, maar als de perfecte afsluiter van een waanzinnige week.
Iten. Werken, lopen, leven
Iten heeft ons uitgedaagd, fysiek sterker gemaakt, en vooral enorm doen genieten. We werkten, trainden, herstelden en vonden een ritme dat ons lichaam en hoofd perfect lag. Het was pittig. Het was prachtig. Het was afzien. Het was genieten. En bovenal: we willen terug.
– Geschreven door Klaas Annys en Stefanie Deleu
Volg ons op onze socials voor meer inspiratie
